Van het hart

Nu werd mij voor de zoveelste keer gevraagd, wat ik nou als game-maker vind van gamen en gameverslaving kinderen en opvoeden enzo:
"Ach, stuur mij eens de handleiding hallo-moeder-het-zijn-de-jaren-zeventig-niet-meer-je-moet-je-kleine-kinderen-wel-laten-gamen. Ik kom er zelf namelijk helemaal niet uit - is het nu wel of niet verantwoord mijn kleuter prostituees te laten verzamelen voor het politiebal?"

Dus hierbij mijn antwoord, voor alle ouders met kinderen die 'verslaafd' zijn aan games. Niet meer voor de TV zijn weg te slaan, niet meer buitenspelen enz..
Er zitten vele kanten aan deze kwestie.

1) PROBLEEM: Maat houden en verslaving..
Je moet je kleine kinderen absoluut laten gamen. Dat is goed voor hun ontwikkeling en anders kunnen ze later nooit meer mee. Spelen is leren enz. Ik kan uren doorgaan over waarom gamen goed voor je is. Het overtuigendste argument vind ik nog, dat er een test is gedaan met chirurgen, die voor een operatie een computerspelletje deden en 37% minder fouten maakten, maar....


Kinderen staan niet bekend om hun vermogen om maat te houden.
Gameverslaving bestaat. Het is net zo reeel als gokverslaving, koopverslaving enz.
De zorg in Nederland is daar (nog) niet achter. Het gaat vaak om persoonlijkheidstypen, die verslavingsgevoelig zijn of er zit iets mis in het echte leven, en dat gat vul je met een spel.
En ja, gamemakers doen er alles aan om klanten aan zich te binden. Dat doet de supermarkt ook. Dat heet vrije markt-economie en daar is weinig aan te doen. Game-makers die het niet doen, gaan over de kop.
En ja, gamemakers zouden excessief game-gedrag kunnen signaleren. Dit doen wij al sinds 2000 op de site vierkante ogen. Daar krijg je een melding als je teveel speelt. Maar dat is onze persoonlijke keuze.

De verantwoordelijkheid ligt TOCH bij het individu.
Er is een verschil tussen aanbieden en opdringen. Gamemakers bieden aan, het opdringen komt uit een andere hoek, namelijk van peer-pressure. Je vrienden gamen en dus ga je meedoen.
Zo begint het ook met drugs. Dit in samenwerking met slechte informatie. Niemand die alle informatie heeft zal ooit een hallucinogene paddo in zijn mond steken.

Wijzelf hebben een Wii, PSP, 2 nintendo DSen, een laptop, V-smile enz. Natuurlijk, allemaal betaald door de fiscus. Bij ons is de verleiding wellicht nog groter dan bij wie ook. Wij hebben het opgelost door het begrip "schermpjes-tijd" te introduceren.

We hebben een afspraak gemaakt, dat de kinderen ongeveer 1 uur schermpjes tijd hebben op een dag. Je mag een uur voor de TV-hangen, of een half uur en dan nog een half uur gamen of internetten. Hier wordt natuurlijk stevig de hand mee gelicht, maar het houdt het wel binnen de perken. Het begrip dat je "op de klok" bent is goed verankerd. Het voelt heel luxe voor de kinderen als ze in de vakantie eens een dagje onbeperkt kunnen gamen.

Dus wat kan je als ouder doen: Praat over gameverslaving, geef informatie. Stel schermpjestijd in en laat ze lekker buiten spelen. Is je kind eenmaal verslaafd: probeer ermee om te gaan als andere verslavingen, dus supportgroepen en therapie. Helaas is therapie in Nederland niet beschikbaar en is er nog niet zoiets als een Game-methadon.



2) PROBLEEM: onderwerpen van games, sex en geweld..
Je bent als ouder net zo verantwoordelijk voor wat kinderen op TV zien als wat ze op internet of in een game zien. Mijn dochter (9) mag bijvoorbeeld alleen op internet met één van ons in de kamer.
Daar kun je een ander niet voor verantwoordelijk stellen. De tv kan uit, of op een andere zender, zo ook met de computer.

Dat gezegd hebbende, ben ik persoonlijk van mening dat er geen onderwerpen zijn, die kinderen niet aankunnen, zolang het wordt aangeboden op hun eigen niveau.
Je kan allesuitleggen aan je kinderen. Alles wat ze zien maakt deel uit van de wereld of de menselijke aard en op een bepaald moment zullen ze het in hun wereldbeeld moeten passen, dus censureren doe ik niet.
Sex en geweld zijn alleen in je eigen hoofd taboe en dat is cultureel bepaald, dus kijk voorbij deze conditionering. Geweld bestaat, heeft altijd bestaan en heeft zijn functie. Ik ben overtuigd pacifist, maar ik ontken geweld niet als fenomeen. Het is een van de middelen om een doel te bereiken.

Er is geen link tussen geweld en spellen met geweld.
http://newmedia.cityu.edu.hk/COM5108/readings/Sherry%202001%20(VG%20meta).pdf

Dus wat kun je als ouder doen: Wees eerlijk tegen jezelf, kijk voorbij vooroordelen, houdt de vinger aan de pols bij je kind, doseer het aanbod.

3)PROBLEEM, ongezonde fixaties.
Soms zijn kinderen ergens niet aan toe. Dat kan de ouder alleen inschatten en dat blijf je fout doen, maar gelukkig merk je dat snel genoeg. Erover praten helpt ook. Sta je puber maar eens toe naar porno te kijken, met als voorwaarde dat je er daarna over praat. Ja, daar heb je zin in als puber!
En toch werkt het. Vaak zijn die extreme dingen nieuwsgierigheid en neemt de interesse direct af, zodra het mysterie ervan af is.
Ik ken een verhaal van een jongen, die alleen maar heeeeeel geweldadige spellen wilde spelen, iedere dag wel 12 uur. Het mocht (natuurlijk) niet van zijn ouders. Een leerkracht raadde aan om het onder begeleiding wel toe te laten. (Dus met achteraf praten over de gevoelens die het losmaakt enz..)
Na een periode van 3 weken, was de jongen uitgespeeld. Hij heeft het bewuste spel nooit meer opgestart.
Dit duidt erop, dat kinderen door fasen heengaan, waarbij ze behoeften hebben aan bepaalde stimulansen. Dit hoeft allemaal niks te betekenen. Maar je moet als ouder natuurlijk wel alert zijn.

Bij een kleuter is een prostituee nog zoiets abstracts, dat ze waarschijnlijk gewoon een poppetje ziet. In gametaal: Het dramatische aspect gaat volledig aan de kleuter voorbij, het formele aspect (de regels van het spel) boeit de kleuter. Dit is prima. Probeer een sociaal-acceptabeler verzamelspel te vinden.
Veel spellen hebben dezelfde formele aspecten met een andere dramatische invulling.
Is je kind wat ouder, dan zijn prostituees nog iets om over te giechelen en misschien is zo'n oversimplificatie binnen een spel dan juist een veilige verkenning van een eng begrip.
 
Dus wat kun je als ouder doen: Als je denkt dat je kind ongezond gefixeerd is, zie het eerst aan, maar houd contact met je kind. Werkt dat niet, raadpleeg een psycholoog.